Aan alle verwende mensen in Nederland

Sorry, het is alweer dinsdag.. Maar ik heb het zo druk gehad dat ik weinig tijd had om te bloggen zondag, dus vandaar dat het ik het nu doe….

Onze eerste week stage begon vorige week maandag.. We gingen met vol goede moed naar onze stage omdat we die donderdag daarvoor met een goed gevoel weg gingen. Jammer genoeg was onze eerste stage dag niet zoals we hoopte, Jackie, onze stage begeleidster, dacht om de een of andere reden dat wij leraren zijn. Dus wij werden ’s ochtends verdeeld over de baby’s en de peuters. Jessica zat bij de peuters en ik kwam in een soort krot met 10 slapende baby’s die wakker werden op het moment dat ik binnen kwam. Ik vind baby’s echt wel leuk, maar baby’s die ik niet ken, meteen kwijlend op mijn schouder was niet bepaald waar ik op zat te wachten op deze ‘’mooie’’ maandag ochtend.
Deze ‘’mooie’’ maandag ochtend veranderde voor mij meteen in 1 groot tranendal. De baby’s bleven maar huilen, ik had geen idee wat ik moest doen en er was ook niemand te bekennen die mij vertelde wat ik moest doen.. Tegelijkertijd vond ik het verschrikkelijk om te zien waar deze 10 baby’s de hele dag verblijven, in een hok van 3 bij 3, met daarin vier boksen (ze worden bij elkaar neergelegd wat heel erg krap is), het is overigens ook 40 graden in dat hok, wat ook niet meewerkt wanneer je je niet fijn voelt. Ik heb deze dag zeker 6 keer overwogen om gewoon de auto te pakken en weg te gaan, maar Jes en mijn doorzettingsvermogen hebben er echt voor gezorgd dat ik dit niet gedaan heb.
De volgende dagen waren totaal anders, we gingen er dinsdag heen, met het gevoel als dit nog zo’n dag wordt, dan gaan we gewoon weg. Gelukkig hebben we ’s ochtends een goed gesprek gehad met Jackie en kregen meteen per persoon 3 cliënten aangewezen waar we ons op moeten gaan richten. Veel beter dus.
De vrouwen hebben elke dag groepssessies, onze eerste was echt enorm heftig. Je kunt je gewoon niet voorstellen wat zij allemaal hebben meegemaakt.. Mishandeling kan natuurlijk op verschillende manieren gebeuren: Fysiek, emotioneel en seksueel.
In deze shelter kun je van “geluk” spreken wanneer je maar 1 van de drie hebt moeten doorstaan. Een aantal van de vrouwen heeft in deze sessie hun verhaal verteld.. Ik moest ook even wennen aan de manier van doorvragen, de psychiater pusht best wel met de vragen die ze stelt, zij is van mening dat het belangrijk is dat de vrouwen meteen gaan praten, want ze zitten tenslotte maar voor 6 maanden in de shelter. Je kunt je wel voorstellen dat ik me na de eerste groepssessie nogal down voelde. Na de lunch moest ik meteen een 1op1 gesprek voeren met een cliënt, en Jackie kon daar niet bij zijn.. Ik heb me een half uur afgevraagd wat ik allemaal moet vragen en hoe ik allemaal in het Engels kan reageren. Dit was niet nodig, want deze meid heeft 2 uur lang misschien 5% van haar levensverhaal aan mij verteld. Toen wij weg gingen van onze stage, voelde ik me zo verdrietig. Ook omdat ik me gewoon schaamde; wij Nederlanders maken ons echt druk om dingen, die zij in de shelter niet eens kennen.. Nieuwe kleding bijvoorbeeld, die hebben deze vrouwen nog nooit gehad, veel van hen heeft nog nooit hun verjaardag gevierd, terwijl dat bij ons de normaalste zaak van de wereld is. Als ik het nu ook opschrijf, denk ik weer bij mezelf, jemig wat heb ik geluk!!!

Gelukkig zijn we met zijn vieren en kan ik het hier thuis wel een beetje van me afzetten. De dagen vlogen eigenlijk voorbij, en na deze week kan ik al zeggen dat ik heel veel heb geleerd.
Ons weekend was heerlijk!! Vrijdag avond zijn we goed wezen stappen, zaterdag ochtend het briljante plan gehad om te gaan lopen naar de Bisquit Market, terwijl het windstil was en zo’n 40 graadjes.. Dit was dus van korte duur.
’s Middags even in de tuin gezeten om me voor te bereiden voor de softbal, dit was weer heerlijk. Ik heb hier een team foto laten maken, die zal ik morgen op Facebook zetten. We hebben de wedstrijd gewonnen met 5-2 en na de wedstrijd was er een softbal feest, heel bizar om gewoon in mijn softbal kleding ‘’los’’ te gaan..
Na dit feest nog even naar een meid mee geweest en toen om uur of 2 naar bed. Adyba (deze meid) had Freek en mij uitgenodigd om naar Langebaan te gaan, we werden om 6:30 uitgenodigd.. Heel fijn was dit niet, helemaal niet toen het ook heel bewolkt was. Ik dacht alleen maar, waarom gaan we naar het strand???!!! Maar dat bewolkte is dus normaal want deze dag was wederom best warm.. Dit strandje is zo ongelofelijk mooi, je kan gewoon 1 kilometer de zee in lopen zonder dat het diep wordt, ik heb hier ook foto’s van! Er is verder helemaal niets, dus je kunt lekker tot rust komen daar:)
Zondag avond vroeg naar bed gegaan, want ik weet nu dat zwaar emotioneel werk meer vermoeiend is dan fysiek zwaar werk.
Gisteren en vandaag weer stage gelopen, wederom erg emotioneel, maar we komen er wel!!
Het einde is een beetje afgeraffeld ik weet het, maar ik heb nog van alles voor te bereiden voor morgen..

Groetjes Nikkos